Гәрәй Рәхим. Кысмыр... кысыр...

 

Мин сине уйламаган көн —

Кысмыр көн булыр иде.

Син төшемә кермәгән төн

Кысыр төн булыр иде.

 

Көннәрем дә, төннәрем дә

Синең белән уртак үтә,

Уртак үтә күптәннән...

Ә бит без күрешмәгәнгә

Ярты гасыр, аннан артык

Гомеркәйләр үткәннәр.

 

Нигә кайтам соң ул чакка

Еллар, киртәләр үтеп? —

Гел син чакыргандай тоям

Шул киртәләрне сүтеп!

 

Шул киртәләрне сүтеп без

Ашкынышып яшибез.

Бу халәткә килгәнбез бит

Унсигездә, яшьли без!..

 

Менә инде җитмеш яшьлек

Гомер җебен сүтәбез.

Бирсен Ходай — сиксәнгә дә,

Туксанга да җитәрбез.

 

Тик мин һаман... һаман... һаман..

Сине уйламаган көнне:

«Кысмыр көн бу» — диярмен.

Син төшкә кермәгән төнне:

«Кысыр төн бу» — диярмен.